شرمنده ی خونگرمی اشکم که همه عمر

نگذاشت مرا گرد به مژگان بنشیند

ای نگاهت نخی از وصل از ابریشم

چند وقتی است که هر شب به تو می اندیشم

به تو آری به تو یعنی به همان منظر دور

به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور

به همان سا یه ، همان وهم ، همان تصویری

که سراغش ز غزل های خودم می گیری

به همان زل زدن از فاصله ی دور بهم

یعنی آن شیوه ی فهماندن منظوربهم

به تکلم به تبسم به دلارایی تو

به خموشی به تماشا به شکیبایی تو

به نفس های تو در سایه ی سنگین سکوت

به سخن های تو با لهجه ی شیرین سکوت

شبحی چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

من در انکار و کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

یک نفر ساده چنان ساده که سادگی اش

میشود یک شبه پی برد به دلداگی اش

یک نفر سبز چنان سبز که از سرسبزی اش

میتوان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

آه ای خواب گرانبار سبکبار شده

بر سر روح من افتاده و آوار شده

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست

راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟!

اگر این حادثه ی هر شبه تصویر تو نیست

 پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکی است؟!

حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش

عاشقی جرم قشنگی است به انکار مکوش

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است

وتما شا گه این خیل تماشا شده است

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی

عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی